نه به استیضاح ربیعی!

تشخیص خبر : یکی از مهمترین دغدغه ها و تلاشهای دولتهای پس از انقلاب توجه به محور عدالت ورزی در ابعاد مختلف است که هر دولت با تعریف خود سعی در مدیریت این حوزه داشته است. یک دولت با توزیع کوپن، دولت دیگر با توسعه عدالت سرمایه محور ، دیگری با برتری دادن عدالت سیاسی ، یکی با عدالت توزیعی و سهام عدالت.

در این میان آنچه بیش از پیش گم شده و مغفول مانده خود عدالت است که قرار دادن هر کس در جای خود و دادن حق به صاحبان حق است.
دولت روحانی با همه نقص ها و عیوبی که اساسا قابلا چشم پوشی نبوده و نمی توان از آنها به سادگی عبور کرد یک مزیت غیر قابل اغماض نیز دارد و آن بازگشت به مفهوم عدالت به معنای واقعی آن و دادن جایگاه عدالت فردی در حوزه کار و تامین اجتماعی به فردی از جنس درد آشنا است که جبران کاستی تمام دولت های اصلاح طلب و اصولگرا را در این عرصه می نماید.
تیم حاکمیت بر مدیریت امور وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی به گونه ای است که کمترین میزان فاصله فکری و اجرایی با اتباع زیر مجموعه این وزارت خانه در آن وجود دارد زیرا وزیر آن از جنس خود همان اتباع است.
رویکردی که با نگاه به کارگران از منظر کار و تلاش با جهت گیری معمول در چند دهه گذشته به دنبال اصلاح جامع شرایط کار و به تبع آن اوضاع کارگران کشور است که اگر چه ممکن است زمان بر باشد اما نقطه عزیمتی صحیح داشته و روندی منطقی و اصولی را طی می کند و البته این تلاش و کار وزیر کار با مخالفت رویکردهای اصولگرا و اطلاح طلب روبرو است.
امروز وزارت رفاه و تامین اجتماعی شاهد رویارویی نظر و عملی است میان کارگران با تفکراتی که آنان را ابزار رای می دانسته اند که یا پایه تشویق به رای دادن شوند یا باید مانع رای دادنشان شد.
این روز ها طرح استیضاح وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در صحن مجلس مطرح شده و طبعا موافقان و مخالفانی دارد و بی تردید حق مجلس است که با رسیدگی به این مهم نقش خود را در شکل دهی به تحولات کار و امور اجتماعی کشور ایفا کند اما آنچه بیش از هر چیز خطای محاسبه عملکرد محسوب می شود و اینکه عملکرد یک مجموعه عظیم کاری با انبوهی از عملکرد های مثبت و قابل توجه معطوف به یکجز از آن یعنی یکی از زیر مجموعه های آن شده و به جای توجه به نقاط امید ایجاد شده که مطالبه سالیان جریانات اصولگرا و اصلاح طلب بوده است تمام هم پرسش کنندگان معطوف خطاهایی است که خود این گروه نه تولید کننده آن بوده اند و نه گسترش دهنده آنها و بر عکس در کاهش معایب آنها نیز تلاش وافی کرده و تا حدودی نیز موفق بوده اند.
امروز وزارت کار شامل صدها طرح اجرایی موفق در حوزه مدد جویان ، توان یابان و کاهش فاصله طبقاتی در بخش های کارگری و کاهش بحران صندوق های بازنشستگی است که به آسانی می توانست تبدیل به یک بحران ملی شود.بی تردید آنچه توجهات را از عملکرد های واقعی به سوی حواشی شستا می کشاند نه احتمام به سرنوشت کار و کارگری که تجمیع منابع مالی و ثروت در حال زوال شرکتهای تابع شستا ست که در سالیان گذشته میراث تلخ بدهی ها به امروز منتقل کرده و تلاش برای اصلاح آنها و کنار نهادن عوامل این بحرانها موجب فریادهای بلند آنها و سیاه نمایی از اقدامات مثبت این وزارت گردیده است.
به راستی اگر بنا باشد ربیعی استیضاح شود ابتدا باید پاسخ در خوری به کارگرانی داد که پس از سالها یک وزیر از جنس خود دیده اند، در زمانه ای که مستضعفان مدیران خود را با نگاه بالا می نگرند یکی از روبرو و گاه از پایین به آنان می نگرد .کارگرانی که برنامه های اجرا شده و در حال اجرای وزارت کار را امید آینده خود می دانند و امسال نا امیدانه و نگران شب عید خود را سپری می کنند.این امر اقتضاء دارد نمایندگان مجلس با نگاهی جامع تر و فراگیرتر از این گردنه دشوار نیز بگذرند و تاریخ رسیدگی امور کارگران و مستضعان جامعه را به سمت اوراق سفید خود ورق بزنند.

علی غیاثیان- کارشناس ارشد امور رسانه