انسان در زمان حیات خود می‌تواند تصمیماتی برای بعد از حیاتش بگیرد. این تصمیمات در قالب وصیت گرفته می‌شود. اما خود وصیت هم انواع و اقسام مختلفی دارد.یکی از انواع وصیت٬ تعیین شخصی برای انجام اموری بعد از فوت وصیت‌کننده است. مثلا شخصی وصیت می‌کند که فلانی بعد از مرگ من فرزندان صغیر من را نگهداری کند. در مطلب گذشته درباره شرایط تعیین انتخاب وصی صحبت کردیم در ادامه این مبحث به موارد دیگر می پردازیم.

ممنوعیت تعیین وصی در صورت حیات پدر و جد پدری
اما استدلال دیگری که در رای وحدت رویه به آن استناد شده است عدم امکان تعیین وصی برای فرزند در صورت حیات همزمان پدر و جد پدری است. در رای وحدت رویه آمده است:

«به موجب ماده ۱۱۸۹ قانون مدنی هیچ یک از پدر و جد پدری نمی‌تواند با حیات دیگری برأی مولی‌علیه خود وصی معین کنند و چون به موجب گواهینامه حصر وراثت٬ زین العابدین پدر غلامرضا موصی متوفی زنده بوده و اثر ندادن به این وصیت‌نامه٬ و وصی و قیم شناختن عباس پسر غلامرضا موصی متوفی بر خلاف ماده ۱۱۸۹ قانون مدنی است و از این جهت هم دادنامه قانونی نمی‌باشد.»

بنابراین یکی دیگر از دلایلی که هیات عمومی دیوان عالی کشور رای را قانونی نمی‌داند عدم رعایت شرط مندرج در ماده ۱۱۸۹ قانون مدنی است.

ماده ۷۳ قانون امور حسبی
ماده ۷۳ قانون امور حسبی در مقدمه و متن رای وحدت رویه چندبار مورد اشاره قرار گرفته است.

این ماده از قانون امور حسبی می‌گوید: «در صورتی که محجور ولی یا وصی داشته باشد دادستان و دادگاه حق دخالت در اداره امور او ندارند و فقط دادرس بعد از رسیدگی لازم‌می‌تواند وصایت وصی را تصدیق نماید.» در رای وحدت رویه به این ماده اشاره شده است